Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας

(περσινό αλλά πάντα επίκαιρο)

Κάθε χρόνο οι οικογενειακές διακοπές είναι μια μικρή ή μεγάλη περιπέτεια. Υποτίθεται πως ο κύριος στόχος είναι η ξεκούραση, η χαλάρωση και η "φόρτιση των μπαταριών" ενόψει μιας νέας σχολικής χρονιάς (αλήθεια, φορτιστές πήρα?). Μόνο που κάτι τέτοιο , όπως έχει αποδειχθεί, σπάνια επιτυγχάνεται... Όλο και κάποια αδιαθεσία, κανας πονόδοντος, βλάβες στο ΙΧ, αβαρίες στο σπίτι και δε συμμαζεύεται. Φέτος παραδόξως δε συνέβει τίποτε από τα παραπάνω. Έτσι είχα όλο το χρόνο να παρατηρήσω καταστάσεις που άλλες χρονιές πολύ λίγο μ' ενδιέφεραν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006 - Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Παραλία "Καρύδι", 2ο πόδι Χαλκιδικής, κάπου στη μέση με θέα στο Άγιον Όρος.
Μήκος παραλίας: 150 μ. βαριά βαριά.
Αριθμός ομπρελών: 150
Αριθμός λουομένων: 600+
Μ' άλλα λόγια "πατείς με, πατώ σε".

Η συγκεκριμένη παραλία έχει μια συναισθηματική αξία για μένα αλλά και για αρκετούς ακόμη συνομήλικους. Έφηβοι ακόμη (20-25 χρόνια πριν) μαζευόμασταν όλοι οι τότε ροκάδες, ανάβαμε φωτιές και καταστρέφαμε το "Smoke on the water" με τις κιθάρες, ενώ παράλληλα κάναμε και τις πρώτες προσεγγίσεις στο άλλο φύλο, με οικτρά αποτελέσματα και στα δύο.
Για μπάνιο ούτε λόγος, ομπρέλες ούτε για δείγμα, καμιά τουριστική υποδομή, εξάλλου η πρόσβαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά εγώ είχα μείνει με την βλακώδη εντύπωση πως όλα θα ήταν όπως τότε... - κούνια που με κούναγε...

Αφού έσυρα την οικογένεια ως εδώ αναγκάστηκα να το "λουστώ" και να στριμωχτώ στο 1 τ.μ. που μου αντιστοιχούσε - πάλι καλά.

Η οικογένεια δεν είχε ενδοιασμούς και σε χρόνο dt βρισκόταν στη θάλασσα - καταπληκτική ακόμη κι έτσι.
Εγώ χρειαζόμουν ένα διάστημα για να συνέλθω από το "πολιτισμικό σοκ". Έτσι ξέμεινα πίσω στην ψάθα ανάμεσα από το δάσος των ομπρελών, τα ψυγειάκια, τις ξαπλώστρες, τις ρακέτες, φουσκωτά και τα παιδάκια... πολλά παιδάκια ...πάρα πολλά παιδάκια (ποιος λέει για υπογεννητικότητα?!).

Ακριβώς μπροστά μου καθόταν μια κυρία - μαμά διαβάζοντας το βιβλίο της, ενώ δίπλα της έπαιζε με τα κουβαδάκια του ένας κατάλευκος τσίτσιδος μπόμπιρας (1 - 1,5 ετών).
1η παρατήρηση: Ο μικρός δεν είχε ίχνος προστασίας για τον ήλιο και ήταν καταμεσήμερο με έναν καυτό ήλιο.
Κούνησα το κεφάλι δασκαλίστικα κι έριξα τα απαραίτητα μπινελίκια στη μαμά-βούδα που ατάραχη συνέχιζε να διαβάζει το βιβλίο.
2η παρατήρηση: Το αγοράκι έπαιζε μεν με τα κουβαδάκια του, αλλά ως φαίνεται δεν ήταν και τόσο έμπειρο στις ...οικοδομικές εργασίες, καθώς σε κάθε φτυαριά πεταγόταν άμμος προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η μαμά - Δαλάι Λάμα έμενε πάντα ατάραχη...

Αγχώθηκα με την κατάσταση... Σηκώθηκα να κάνω καμιά βολτίτσα στην παραλία για να αποφύγω και τις αδέσποτες ..αμμοβολές.
Θα κανα καμιά 50αριά μέτρα και κάποια στιγμή κοντοστάθηκα μπας και χωνέψω το γεγονός πώς χωράνε 600+ άνθρωποι σε τούτη την παραλία!!!

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα χεράκι να μου αρπάζει τη γάμπα! Ο μικρός ξανθός οικοδόμος με είχε πάρει στο κατόπι. 50 μέτρα μακριά από τη μαμά - Σαολίν, ακολούθησε έναν ξένο, ακροβατώντας μεταξύ άμμου και 50 εκατοστών θαλασσινού νερού. Θεός φυλάξει! Και τώρα τι κάνουμε;

Μέχρι να αποφασίσω έκανα ασυναίσθητα 4-5 βήματα ακόμη. Ο μικρός δεν έλεγε να αφήσει το πόδι κι έτσι έσερνα κι ένα ...κούτσικο στο πόδι. Τελικά με άφησε παίρνοντας μαζί του και μια φούχτα τρίχες από την αποτριχωμένη πλέον γάμπα. Δεν του άρεσε φαίνεται γιατί αμέσως έτρεξε στο νερό να ξεπλύνει τα χέρια του και να δείρει τη θάλασσα "Ντα! ντα!.."
Α, θα πέσει, α, δεν θα πέσει με το κεφάλι στο νερό! (γμτ την καταδίκη μου...)

Γυρίζω άρον άρον για την επιστροφή ελπίζοντας ο ξανθός διάβολος να με ακολουθήσει και πράγματι αυτό έγινε.
Αλλά στην πορεία προς τη μαμά - Γκάντι φρόντισε να αναστατώσει το σύμπαν!
Όποια μπάλα έβρισκε την τοποθετούσε στη φυσιολογική της θέση, δηλ. μές στο νερό.
Ότι κουβαδάκι έπρεπε να το κλωτσήσει...
Κι όποιον πύργο φτιαγμένο με άμμο να τον ισοπεδώσει (κι αν τυχόν δεν το εμπέδωνε ο πύργος, να τον κάτσει καλά καλά...)

"Κύριε, προσέξτε λίγο το παιδάκι σας! Θα βρεθεί με το κεφάλι στο νερό και θα τρέχουμε! Πιάστε το από το χεράκι!"

Μια άλλη κυρία τα έλεγε πιο χαμηλόφωνα αλλά αρκετά δυνατά να ακούω: "Κοίτα το γαϊδούρι, κάνει και τον αδιάφορο... Δε βλέπει το μικρό που έγινε σαν πατζάρι, κάηκε το καημένο. Γονείς, τσ, τσ, τσ ..."

Σκατά... ανοίγω το βήμα κι ο μπόμπιρας από πίσω.
Κάποια στιγμή εντοπιζει τα παιχνίδια του με προσπερνάει παραπατώντας και θρονιάζεται για να συνεχίσει το παιχνίδι...
Δόξα τω Θεώ!!!

Καταϊδρωμένος και κατακόκκινος - από τη ντροπή βέβαια, σκάω στην ψάθα, αρπάζω ένα τσιγάρο με χέρι που τρέμει και τον κρύο φραπέ μου και προσπαθώ να ανασυνταχθώ έπειτα από το ρεζιλίκι...
Βγάζω το καπάκι από το ποτήρι του φραπέ και ... μια λεπτή ριπή ψιλής και υγρής άμμου προσγειώνεται στα γυαλιά μου, το μπλουζάκι, το ποτήρι του καφέ, μέσα στο καλαμάκι στην τσάντα με τα συμπράγκαλα και αλλού που δεν κάνει να πω τώρα...

Ο μικρός με κοιτάζει πονηρά κραδαίνοντας το φτυαράκι. Η μαμά - γιόγκι ακούγεται για 1η φορά: "Σωτήρη, πρόσεχε αγόρι μου με την άμμο... μη λερώσεις τους κυρίους"

"Δικός σας είναι το παιδάκι, ο Σωτήρης;"
Γυρίζει το κεφάλι 45 μοίρες - από την ακινησία θα έπαθε αυχενικό μάλλον...
"Ναι, δικό μου"
"Να τον χαίρεστε το Σωτήρη, να σας ζήσει, χρόνια πολλά!"
Και ήταν η πρώτη φορά που ευχήθηκα χρόνια πολλά και το εννοούσα από βάθος καρδιάς.
Η μάνα πάντως θα ζήσει σίγουρα πολλά χρόνια....

ΥΓ: Όταν βγήκε η γυναίκα από το νερό μου ριξε τη σπόντα... "Καλέ πώς έγινες έτσι χάλια; Αχ, βρε Γιάννη, σαν μωρό είσαι..."

Ακούω ένα ..."μπιπ"

- Ακούω ένα μπιπ...!
- ?
- Το βράδυ λέω. Ακούω έναν ήχο να έρχεται από τον υπολογιστή. Ένα μπιπ δυνατό που με ταράζει και ξυπνάω.
- Μα ο υπολογιστής είναι κλειστός. Πώς να κάνει ήχους;
- Τρελή θα με βγάλεις; Αφού σου λέω ακούω.

Στήνομαι λοιπόν νυχτιάτικα να παραμονεύσω το μπιπ. Πάει 2.00 πάει 3.00 πάει 4.00. Τίποτα.

Το άλλο πρωί...

- Είδες που είχα δίκιο; Το άκουσες;
- Όχι καλή μου. Δεν άκουσα μπιπ. Άκουσα τα κωλόπαιδα που είχαν το στερεοφωνικό στο τέρμα κι ακούγανε "δεν με ξανακαίς, αις.... τώρα ότι και αν λες, ες", άκουσα 5-6 συναγερμούς να βαράνε, άκουσα και τον εβδομαδιαίο οργασμό της γειτόνισσας, αλλά μπιπ... τσου.

Με την ευκαιρία και καθώς γύριζα σαν την άδικη κατάρα νυχτιάτικα μέσα στο σπίτι, διαπίστωσα πως ήρθαν τα Χριστούγεννα!!!
Παντού λαμπάκια κατά προτίμηση κόκκινα και πράσινα.
Πράσινα το στερεφωνικό, το dvd player, το ups, το ψυγείο, η κουζίνα, ο φούρνος μικροκυμάτων, τα 3 κινητά που φορτίζουν, κόκκινα η TVX2, οι 2 υπολογιστές, οι οθόνες, ο κεντρικός πίνακας, πορτοκαλί το κλιματιστικό και μπλε το σκάνερ και το ασυρματο τηλέφωνο.

Stand by όλος ο στρατός των μηχανών - υπηρετών. Περιμένουν τη διαταγή να ...τις υπηρετήσουμε.
Όλο και κάποια συσκευή θα ευθύνεται για το εκνευριστικό μπιπ που ενοχλεί τη σύζυγο.

Αυτό που δεν κατανοώ είναι πώς και συνδύασε το εν λόγω μπιπ με τον υπολογιστή μου και όχι με τις δεκάδες άλλες συσκευές του σπιτιού.

Αλλά στον ύπνο του ο άνθρωπος φαίνεται πως βλέπει μια προσομοίωση της καθημερινότητας. Ότι μας ενοχλεί στον ξύπνιο και το καταπιέζουμε, εμφανίζεται χωρίς προκαλύψεις στα όνειρά μας.
Εκεί παραδόξως όλα είναι ξεκάθαρα.

Τι θέλει να πει ο ποιητής; Η ποιήτρια καλύτερα...

"Μας έχεις πρήξει με τον " μπιπ " υπολογιστή σου! Όλο "μπιπ" με τον υπολογιστή ασχολείσαι. Μια ο "μπιπ" σκληρός χτύπησε, μια η "μπιπ" μητρική, μια χάλασε το "μπιπ" πληκτρολόγιο. Καλά τόσο "μπιπ" είσαι; Πάμε και καμιά "μπιπ"βόλτα! Μη χ..μπιπ"

- Τώρα που το λες , ναι τα άκουσα κι εγώ τα "μπιπ" και θα το διορθώσω (ή καλύτερα θα διορθωθώ) το συντομότερο, ...καλή μου.

Homo Webus

Τετάρτη 24 Ιουνίου 1998

Μόλις μου έφεραν το ολοκαίνουργιο modem της φοβερής ταχύτητας των 28kbs. Από την προηγουμένη είχα πάρει τηλέφωνο στην Compulink για τη σύνδεση. Ο ευγενέστατος κος Κλάδης μου εξήγησε τα πάντα με μεγάλη σαφήνεια - γι' αυτόν...

Κάτι έπιανα για τη διαδικασία, αλλά στο περίπου... Με τα πολλά ήρθε η ώρα για την εγκατάσταση του modem. Άνοιξα το εγχειρίδιο, αλλά φευ, στα Ταιβανέζικα. Εδώ που τα λέμε και στα ελληνικά να ήταν γραμμένες οι οδηγίες πάλι κινέζικα θα μου φαίνονταν.

Οπότε χρησιμοποίησα την κοινή λογική. Έβαλα το CD και next - next -next - ok - ok - ok.
Γελοία πράγματα!

Εμφανίστηκε και το εικονίδιο του modem στις συσκευές fax! A, ρε αθάνατα Windows 95. ...

Χμ, και τώρα να δημιουργήσω τη σύνδεση. Βγάζω το μπλοκάκι με τις σημειώσεις...
Θεέ μου, δεν γράφω και πολύ τακτοποιημένα, κόλαση! Τέλος πάντων... Δεν είμαι και κανένας χαζός ... Κοινή λογική είπαμε.

Δημιουργία σύνδεσης > τηλέφωνο, όνομα χρήστη, κωδικός, επιλογή Modem - αυτό για τον εσωτερικό αριθμό, τι είναι;
Αφού δεν ξέρω ας μην το τσεκάρω...

ΟΚ δις.

Ωραία!!! Ας δοκιμάσω τώρα να συνδεθώ...
Μ' έφαγε η αγωνία. Απλώς κάνουμε διπλό κλικ στη σύνδεση.

Τι είναι αυτό πάλι; Σφάλμα 655... τι στον κόρακα σημαίνει; Ας δούμε τις πληροφορίες.
"Δεν υπάρχει σήμα τηλεφωνικής επιλογής". Τι τηλεφωνικής επιλογής;

Κάτι με το τηλέφωνο. Μήπως δεν ακουμπάει καλά στη θέση του; Μπα, οκ είναι.

Μα τι μλκ είμαι; Δεν σύνδεσα το καλώδιο του τηλεφώνου. Γι αυτό έχει δύο τρύπες!

’ντε πάλι... Σύνδεση..........................................

Σφάλμα 700 κάτι "Ο απομακρυσμένος υπολογιστής δεν αποκρίνεται"
Κολοκύθια, αγχωμένος είμαι , κανένα καλώδιο θα ξέχασα να βάλω πάλι. Μπα, ολα είναι οκ, ουπς όχι όλα, έπρεπε να ανάβει το λαμπάκι στο Modem. Ανάβει αλλά είναι κόκκινο. Άραγε είναι εντάξει;

Ας μελετήσω στα Ταιβανέζικα. Λοιπόν κόκκινο λαμπάκι ... ίσον κάτι κακό, έχει θαυμαστικά εδώ...

Α, έχει έναν διακόπτη, ας τον πατήσω, ...πρασίνισε...
Θαυμάσια, τώρα δεν μας σταματάει τίποτα, όλα φαίνονται μια χαρά!

Ξανά σύνδεση, αυτό το έμαθα πολύ καλά πια.
Σφάλμα 700 κάτι άλλο... Ο απομακρυσμένος υπολογιστής ...δεν υπάρχει.
Δηλ. τι πάει να πει αυτό; Τι δεν υπάρχει; Πόσο απομακρυσμένος είναι τελοσπάντων;

Ας πάρω ένα τηλέφωνο στην Compulink.
"Καλά ρε φίλε πλάκα με κάνεις"; "Δεν ενεργοποίησες το λογαριασμό μου;"

Τι στον κόρακα... Ερασιτέχνες, τσ, τσ, τσ ...

Άιντε πάλι.... Τι είναι αυτός ο ήχος και δε λέει να σταματήσει. Ωραία το ξέσχισα το μηχανάκι, το καψα σίγουρα.

Ώπα, δουλεύει, να και η αρχική σελίδα της Compulink! Μπήκα στο internet!!!!
______________________

Χάζεψα κανα μισάωρο τη σελίδα της Compulink και πάτησα από δω κι από κει, αλλά ...
Σάμπως ήξερα τι άλλο να κοιτάξω;

Από εκείνη την αποφράδα ημέρα πέρασαν κοντά 9 χρόνια ...

Στο μεταξύ η Compulink έκλεισε, κι εγώ δεν έχω πλέον modem 29Kbs αλλά router και σύνδεση στα 2048Kbs .

Α! και δεν με τρομάζει πλέον ο ήχος της σύνδεσης, αφού είμαι μονίμως συνδεδεμένος στο Internet.

Πολλά άλλαξαν από τότε. Από homo sapiens κατάντησα homo (?) webus

Φιλίες δημιουργήθηκαν, φιλίες χάλασαν

Αλλά γι' αυτά μιαν άλλη φορά

"Εrror 666: You are not supposed to be here. Don't try anything"