Έτσι αποφασιστικά το ξέκοψε η κυρά και μου κοψε τη φορά :-(
- Καλά, του χρόνου κανόνισε εσύ τις διακοπές, μουρμούρισα. Είχα όμως μια ελπίδα πως μέχρι το επόμενο καλοκαίρι "ποιος ζει ποιος πεθαίνει!" (Φτου, φτου ...)
Αυτά τον Αύγουστο του 2006, γιατί τον Απρίλιο του 2007 εμφανίστηκε η συμβία μου με ένα μάτσο διαφημιστικά ΟΛΑ ΑΠΟ ΝΗΣΙΑ!!!
Θεούλη μου, την κάτσαμε!
Να μην τα πολυλογώ, το πήρα απόφαση.
Κάναμε μια οικογενειακή συγκέντρωση και έθεσα τους προβληματισμούς μου (πού να βρεις εισιτήρια σε καράβι, συνωστισμός, πολλά τα έξοδα, ζαλίζονται τα παιδιά).
Τέλοσπάντων έβγαλα ότι είχα και δεν είχα από τη φαρέτρα για να ελαχιστοποιήσω τις συνέπειες.
Αφού "συζητήσαμε" κανα δίωρο, στη διάρκεια του οποίου οι δυο γιοί μας μας κοιτούσαν σαν να παρακολουθούσαν τον Φέντερερ εναντίον Παγδατή, οριστικοποιήθηκε!
ΛΕΥΚΑΔΑ!
"Είναι ΝΗΣΙ, δε χρειάζεται πλοίο (πας με το ΙΧ), φημίζεται για τις δυτικές παραλίες, έχει φιλόξενους κατοίκους, καλές τιμές και "έμαθα" πως φέτος δεν θα έχει πολύ κόσμο! "(τώρα πως ήξερε από τον Απρίλιο τέτοια στοιχεία, ούτε η Φάνη Πετραλιά...)
Ανακουφίστηκα, δε λέω αλλά υπήρξαν και προσθήκες...
"Θα πάμε από Δελφούς, Ναύπακτο και μετά θα γυρίσουμε από Ιωάννινα κλπ, να δουν και τα παιδιά τη Δυτική Ελλάδα, που μας έχεις αποκλεισμένους στη Θεσσαλονίκη. Θα πάνε φαντάροι κι ακόμη δεν ταξίδεψαν!!!"
Καταιγιστικό! Συμφώνησα χωρίς να αρθρώσω το παραμικρό.
Και ήρθε ο καιρός, τέλη Ιουλίου 2007. Καθώς δεν ήξερα καθόλου τη διαδρομή (δικαιολογία) σκέφτηκα πόσο χρήσιμο θα είναι κι ένα σύστημα εντοπισμού GPS! E, να κάνω κι εγώ το κομμάτι μου!
Διότι το "άλλο GPS" πού έχω , δηλ. η σύζυγος, έχει μια μανία να φωνάζει "εδώ στρίψε!!!! προς τα εδώ!!!".
"Πού προς τα δω , καλή μου; Δεξιά, Αριστερά, Πάνω, Κάτω; Πού;"
"Προς τα δω!!! Πάει τώρα πέρασες $#$#@#~!@!"
Ενώ το κανονικό GPS σου τα λέει όμορφα, τακτοποιημένα! "Στροφή δεξιά στα 100 μέτρα." Έτσι μπράβο! Όχι στα 10 μ. μη χ....
Πριν ξεκινήσουμε έβαλα έναν μόνο όρο. "Μέχρι 2 μεγάλες αποσκευές και 2 μικρές, ξηγηθήκαμε;"
"Ε, ναι... τα τελείως απαραίτητα" (δηλ. ακριβώς τα διπλάσια, ας πάει και το παλιάμπελο, είναι μια κάποια βελτίωση).
Ξεκινάμε λοιπόν για Δελφούς. Όλα θαυμάσια , αν εξαιρέσουμε το "πέταλο του Μαλιακού" με τα έργα και τη δύσκολη διαδρομή από Άμφισσα μέχρι Δελφούς. Βέβαια η σύζυγος ήθελε να θαυμάσει και το Χάνι της Γραβιάς, αλλά με έντεχνο τρόπο ... "Ουπς, μου φαίνεται πήρα λάθος δρόμο... Καλύτερα να συνεχίσουμε..."
Τους βγήκαν τ' άντερα, αλλά κανείς κουβέντα. Μπρος στα κάλλη ...
Στους Δελφούς φτάσαμε ντάλα μεσημέρι με 42 βαθμούς. Κόλαση. ήλιος διαολεμένος...
"Είναι τελείως απαραίτητο να τα δούμε όλα, γλυκιά μου;"
"Καλά τρελάθηκες; Ήρθαμε στους Δελφούς και δεν θα δούμε τίποτα;"
Όλα ή τίποτα....
Βγάζω τα εισιτήρια και στριμωχνόμαστε μαζί με τους αλλοδαπούς που κι αυτοί στριμόχνωνται δίπλα στις ξεναγούς. Κι έτσι τα ακούμε στέρεο. Αγγλικά από το αριστερό αυτό, Γαλλικά από το δεξί (τα αυτιά με τυχαία σειρά).
Μέσα στο Μουσείο ήταν χάρμα. Μού φυγε και η "ξινίλα" για την ταλαιπωρία.
Έξω όμως ;;;;
"Και τώρα θα δούμε τον αρχαιολογικό χώρο"
"Ρε συ, έχει το σκασμό έξω, θα πάθουμε καμιά ηλίαση" . Ανένδοτη.
Οκ...
Αμάν, τι είναι τούτο;
Γιατί όλοι αυτοί που επιστρέφουν είναι τόσο ...κόκκινοι;
Μετά την 1η στροφή αντιλήφθηκα...
Πολύ ανηφόρα, μα πολύ ανηφόρα...
Στη διαδρομή για το στάδιο έβλεπες όλες τις φυλές του Ισραήλ... στην ίδια κατάσταση.
Ισπανοί πεσμένοι στη μια μεριά, Άγγλοι σωριασμένοι κάτω από τις ελιές, Αμερικανάκια που παραμιλούσαν (it's like a hell, Jesus save us...), Κύπριοι με μπλαβί φάτσες από το ζόρι και κάτι άλλοι που επίσης είχαν τελειώσει το τεστ κοπώσεως...
Κι εμείς οι Ελληναράδες απτόητοι! Προχωρούσαμε για τη δόξα!
(και οι Γιαπωνέζοι επίσης, μυστήρια ράτσα. Αλλά θα μου πεις, εδώ γλύτωσαν από ατομική βόμβα, εδώ θα μασήσουν;)
Αφού ανεβήκαμε δε ξέρω γω πόσα σκαλιά, η σύζυγος το σκασε το παραμύθι. "Ο μικρός κουράστηκε. Θα καθίσουμε εμείς εδώ στη σκιά και πηγαίνετε εσείς μέχρι επάνω".
Τώρα εγώ γιατί νιώθω μλκς; Δική μου ήταν η ιδέα ή μήπως δεν έγιναν αντιληπτές οι αρχικές μου αντιρρήσεις;
Αλλά κάτι η ζέστη που με βάρεσε, κάτι ο μεγάλος γιος που μου ριξε ένα "σιγά να μην μπορείς να πας μέχρι επάνω, έτσι που καπνίζεις", συνέχισα την ανάβαση απτόητος και μάλιστα άνοιξα και το βήμα!
Σκουντουφλώντας, παραπατώντας, και κατα-ιδρωμένος φτάσαμε τελικά! Ναι, είδαμε το στάδιο!
"Ρε πατέρα, οι αρχαίοι αθλητές μπορούσαν να τρέξουν έπειτα από αυτή την ανάβαση;"
Θα του έλεγα κάτι, αλλά δεν είχα το κουράγιο να αρθρώσω λέξη. Μόνο κάτι σάλια έτρεχαν από το στόμα , ανακατεμένα με ιδρώτα και λάσπη.
Αφού βγάλαμε φωτο (απόδειξη πως πήγαμε μέχρι επάνω και δε λουφάραμε) πήραμε το δρόμο της επιστροφής εμφανώς χαρούμενοι!
Οι άμοιροι επισκέπτες που ανέβαιναν θα με περνούσαν σίγουρα για κανέναν βλαμμένο έτσι που τους κοιτούσα, αλλά δεν μπορούσα να κρύψω τη χαιρεκακία μου!
Μπήκαμε στο ΙΧ στα πρόθυρα νευρικού κλονισμού, βρώμικοι, ξεθεωμένοι και με τα πρώτα συμπτώματα ηλίασης.
Το πρόγραμμα έλεγε Γαλαξίδι αλλά κοινή συναινέσει προχωρήσαμε για Ναύπακτο! Οέο!
Πανέμορφη η Ναύπακτος! Γραφική αλλά με μια φοβερή κίνηση οχημάτων. Εγκατασταθήκαμε στο ξενοδοχείο κι αρχίσαμε τις βόλτες, αφού πρώτα κάναμε ένα γενικό service....
Εγώ απέκτησα ένα βαθύ τροπικό μαύρισμα στο αριστερό χέρι, γνωστό και ως "μαύρισμα του οδηγού", ο δε μικρός υιός - ως ξανθομπάμπουρας που είναι - γέμισε με κοκκινίλες σε όλο το πρόσωπο.
Δώστου τα γαλακτώματα στη μούρη μπας και αποχτήσει ένα χρώμα "δερματί"...
Είδαμε το γραφικό λιμανάκι, τους πύργους, το άγαλμα του Θερβάντες ξεποδαριαστήκαμε για τα καλά (κι όμως είναι δυνατόν να ξεθεωθείς στο περπάτημα μέσα στη Ναύπακτο).
Κάτσαμε 2 μέρες στη Ναύπακτο και αρχίσαμε να τα μαζεύουμε για τον βασικό προορισμό. Τη Λευκάδα!!!
Πριν αφήσουμε τη Ναύπακτο παρατήρησα καπνούς στην απέναντι πλευρά. Η περιοχή του Αιγίου είχε αρχίσει να καίγεται.
Δεν ξέρω αν ήταν αυτό ένα σημάδι του τι θα επακολουθούσε αλλά στη διάρκεια του ταξιδιού ακούγαμε στο ραδιόφωνο πως κινδύνευε και η ορεινή Ναυπακτία.
Ο μεγάλος υιός το σχολίασε: "Α ρε πατέρα, από όπου περνάμε σπέρνουμε την καταστροφή!"
ενδιαφέρον! Ιδιαίτερα αν είναι κάποιος άνθρωπος της περιπέτειας ή έχει μόλις μάθει πως του μένουν 2 μήνες ζωής!
Στο δρόμο αυτό μπορούν να συμβούν τα εξής: (και συνέβησαν όλα ...)1. Να βγουν μέσα από τα λιοχώραφα γεωργικά μηχανήματα , ενώ οδηγείς με 90χμ/την ώρα. Χωρίς προειδοποίηση και μάλιστα καλά κρυμμένα από τις πελώριες ελιές.
2. Να σκάσει κάποιος βράχος μπροστά σου, ιδιαίτερα στη διαδρομή προς Αγρίνιο.
3. Να μπλοκάρει ο δρόμος από κοπάδι πρόβατα που τα οδηγεί τσομπάνης με μηχανάκι ...
4. Να πέσεις επάνω σε "απέθαντους" (undead)*
* (ο) απέθαντος
Πρόκειται για μια ειδική κατηγορία οδηγών με τα εξής χαρακτηριστικά: άντρας οδηγός, 28-32 ή 48-52 ετών, οδηγεί, στην 1η ηλικιακή ομάδα, αποκλειστικά AlfaRomeo κόκκινου χρώματος στη δε 2η ηλικιακή ομάδα BMW, Mercedes ή οποιουδήποτε τύπου SUV 4X4 μεγάλου κυβισμού χρώματος μαύρου.
Ο "απέθαντος" οδηγός δεν γίνεται εύκολα αντιληπτός. Απλώς ξαφνικά τον βλέπεις κολλημένο στον προφυλακτήρα σου. Στη θέση αυτή μένει για 1-2 λεπτά ανάλογα με την ιδιοσυγκρασία του. Στη συνέχεια , κι εφόσον δεν υποκύψεις, αναβοσβήνει τα φώτα του μόνο 1 φορά.
Εάν και πάλι δεν του παραχωρηθεί προτεραιότητα, άσχετα αν θα πρέπει να πέσεις σε κανένα χαντάκι, προχωρεί σε επιθετική προσπέραση χωρίς να ελέγξει την κατάσταση στο αντίθετο ρεύμα.
Εξαιτίας αυτής ακριβώς της στάσης χαρακτηρίζεται και ως "απέθαντος" καθώς πιστεύει πως η ιπποδύναμη, το status, ΤΟ ΧΡΩΜΑ αλλά και η απαράμιλλη οδηγική του ικανότητα θα υπερισχύσουν σε μια αναμέτρηση με 3αξονική νταλίκα που έρχεται με 100χλμ/την ώρα από την αντίθετη κατεύθυνση.
Τον "απέθαντο" οδηγό, αν δεν τον συναντήσεις στο επόμενο χαντάκι, θα τον προσπεράσεις στο 1ο φανάρι.
Η συνέχεια στο αμέσως παραπάνω μήνυμα ...
