Καθίσαμε λοιπόν κάτω από ένα πλατάνι και περιμέναμε να έρθει η τροχαία... Μας είπαν πως το αστυνομικό τμήμα είναι στις Καριές, ένα ορεινό χωριό καμιά 10αριά χλμ. από εκεί που βρισκόμαστε (10 χλμ. στο χάρτη σύμφωνα με το GPS, γιατί στην πραγματικότητα τα χλμ ήταν πολύ περισσότερα).
Στο μεταξύ ο δρόμος άδειασε και για την επόμενη 1 ώρα δεν περνούσε ούτε ποδήλατο!
Μα καλά σε μένα έπρεπε να τύχει; Τέτοια γκαντεμιά...
Κοιτούσα το αμάξι και έκανα υπολογισμούς, όταν εμφανίστηκε ο φορτηγατζής.
"Πού είστε κύριε, σας περιμένω τόση ώρα!"
"Πού με περιμένεις χριστιανέ μου; Βλέπεις να είμαι σε θέση να κινηθώ;"
Έλεγε τα δικά του ο φορτηγατζής αλλά ούτε που άκουγα. Κοιτούσα το μαγευτικό τοπίο αλλά με το βλέμμα του πυρομανή!
Εκεί ανάμεσα σε "πύρινες σκέψεις" και ψιλομπινελίκια έσκασε μύτη και το "όργανο" .
"Τρακάραμε, ε;"
Μα τι λέτε καλέ, απλώς είπα να διαλύσω το αμάξι έτσι για εικαστική παρέμβαση. Να δηλώσω την ήττα του μηχανικού κόσμου απέναντι στη δύναμη της άγριας φύσης.
Να σπάσω τα δεσμά του μικροαστισμού-καταναλωτισμού και να αφεθώ στην αγκαλιά της αρχέγονης εστίας. Της υπέρτατης μητέρας - γης...
"Πώς συνέβει το συμβάν;"
Ωχ! Αυτός θα συμπληρώσει το δελτίο ατυχήματος.... την τύχη μου #$%#@#$%%
Κι άρχισε να συμπληρώνει το δελτίο....
"Παρακαλώ μην γράφετε ''σύγκρουση'' αλλά ''πρόσκρουση'' , υπάρχει διαφορά"
"Τι διαφορά; Το ίδιο είναι;"
"Μα όχι, σύγκρουση θα είχαμε εάν κινούνταν τα οχήματα, εδώ το φορτηγό προσέκρουσε!"
"Λεπτομέρειες... Να περάσετε αύριο από το τμήμα να παραλάβετε αντίγραφο του δελτίου για την ασφαλιστική σας. Χαίρετε!"
Πλέον δεν είχα κουράγιο ούτε να διαμαρτυρηθώ... Ράκη κυριολεκτικά, στο σώμα και την ψυχή, αποτελειώσαμε τα 10 χλμ μέχρι τον προορισμό μας, τον Άγιο Νικήτα.
Στο μεταξύ είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας και παρουσιάζομαι στην υποδοχή.
"Χαίρεται, σας είχα τηλεφωνήσει προ ημερών κλπ"
Μούγκα...
"Μισό λεπτό να καλέσω την κυρία Σούλα"
Όπα, ύποπτο...
Και να σου η κυρία Σούλα κουνάμενη...
"Ααααα, καλέ μου κύριεεεε! Μα είπαμε δεν θα 'ρθετεεεε. Και σεις δεν πήρατε ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσετεεεεε! Και ξέρετε μας τα ζητάνε, έχουμε πολύ κόσμο να εξυπηρετήσουμεεεε."
Τι να ειδοποιήσω καλή μου Σούλα. Που δεν ήθελες και προκαταβολή, που μου λεγες "καλέ θα σας περιμένουμεεεε".
Και τώρα Σούλα, που στο διάλο θα πέσω ξερός;
Πάρε τηλέφωνα σε γνωστούς σε αγνώστους, Σούλα, και βρες μου μέρος να κοιμηθώ τουλάχιστον, γιατί δεν το χω σε τίποτα να μπουκάρω με το αμάξι στο "Ξενοδοχείο" (μη χ...) , έτσι κι αλλιώς ένα μάτσο χάλια είναι ...
Με τα πολλά μου βρίσκει η Σούλα μια υμι-ισόγεια τρύπα δίκλινη + 2 ράντζα στην προνομιακή τιμή των 70 ευρώ τη βραδιά!!!
Μα καλά είστε τρελοί!!!! "Πέσατε στην περίοδο αιχμής ξέρετε..."
Αιχμής της αισχροκέρδιας θα το περιέγραφα ...
Βγάζουμε μια βαλίτσα με τα τελείως απαραίτητα, κάνουμε ένα ντους, αλλάζουμε και βγαίνουμε να φάμε, γιατί είχαμε πια λυσσάξει της πείνας.
Ο Άγιος Νικήτας που λέτε είναι ένα χωριουδάκι αριστερά και δεξιά ενός χειμάρρου. Πλήθος τουριστών σε μια διαδρομή 100 μ. πάνω κάτω, αρκετές ταβέρνες και κανα δυο μπαράκια. Η παραλία ίσαμε 50 μέτρα...
Αλλά είπαμε, εμείς δεν κάναμε πια διακοπές.... Έτσι καθίσαμε να φάμε. Μες στην ευγένεια ο ταβερνιάρης: "Σας άρεσε το φαγητό; Μείνατε ικανοποιημένοι; Δοκιμάστε αυτή την πίτα! Την φτιάχνει η γυναίκα μου! Ακούμε πολύ καλά σχόλια!"
Βρε τέτοια επιμονή! Σώνει και καλά να πούμε έναν καλό λόγο ... Πού διάθεση ...
Ενοχλητικότατος ο ταβερνιάρης αλλά τουλάχιστον φάγαμε.
Επιστρέφουμε να πέσουμε στο "δωμάτιο". Έξω θόρυβος, Άγγλοι σουρωμένοι, μηχανάκια, ένας χαμός!
Κάποια στιγμή ησυχία! Ησυχία; Όχι ακριβώς... Δεκάδες κλιματιστικά στο φουλ, η ζέστη αφόρητη - από τα κλιματιστικά. Απελπισία!
Τα είδα όλα! Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.
Πρωί πρωί ο μεγάλος γιός στην τουαλέτα. Ένα χάλι, κίτρινος, με πυρετό. ...τη γκαντεμιά μου!
Ο ένοχος; Όπως αποδείχθηκε στη 2η επίσκεψή του στην τουαλέτα η περίφημη πίτα της ταβερνιάρισσας!
Μάλιστα, αυτή είναι πίτα!
Ευτυχώς με τον τρόπο αυτό ξαλάφρωσε το παιδί - είναι και γερός εδώ που τα λέμε - και το άλλο πρωινό σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε την παραμονή μας με μια βουτιά στο περίφημο "Κάθισμα" !
Από πάνω φαινόταν πανέμορφο το τοπίο. Αλλά πολύ κάθοδος βρε παιδί μου. Ευτυχώς κατέβαινε αμάξι.
Κατέβαινε , που λέει ο λόγος, γιατί με το που τόλμησα να κατηφορήσω όλοι οι θεοί και δαίμονες που με ακολουθούσαν εδώ και μέρες ξανασυνωμότησαν.
Μια ατελείωτη ουρά ΙΧ με περίμενε καθώς ένα τουριστικό λεωφορείο "έμεινε" κατά την άνοδό του.
Έπειτα από 1 ώρα αναμονής τελικά βρεθήκαμε στην αμμουδιά! Απίστευτο!
Απλώσαμε τα σχετικά και ... κοιμηθήκαμε! Ναι, είναι γεγονός! Όλη η οικογένεια κοιμήθηκε στη σκιά της ομπρέλας... Οπότε μπορεί να πει κανείς πως πήγαμε όχι στο "κάθισμα" αλλά στο "πάπλωμα" ...
Αργά το απογευματάκι είπαμε να κολυμπήσουμε κιόλας , να πλατσουρίσουμε δηλ. γιατί υπήρχε και ο κίνδυνος πνιγμού λόγω υπνηλίας...
Εγώ ως ο πιο "θαρραλέος" όρμηξα στο νερό μπας και συνέλθω και ...
Θεούλη μου, πάγωσα!!!! Τι κ...κρυο είναι αυτό;
Οι υπόλοιποι αφού με είδαν να γίνομαι μπλε το σκέφτηκαν καλύτερα και οπισθοχώρησαν διακριτικά...
Πάνω που τα μαζεύαμε ακούστηκε το κινητό: "Καλησπέρα σας, είμαι ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος. Μόλις είδα το Δελτίο Ατυχήματος και ..ξέρετε , ο αστυφύλακας δεν είναι έμπειρος,εκανε ορισμένα λάθη. Θα χρειαστεί να το ξανασυντάξουμε και φυσικά θα χρειαστούμε τις υπογραφές των οδηγών. Περάστε από το τμήμα για τα σχετικά."
Κόκκαλο... Να μην τα πολυλογώ, χρειάστηκε να πάω 3 φορές στις ορεινές Καριές, να περιμένω πάνω από 6 ώρες στην αναμονή, να ακούσω όλη την ιστορία κάθε ανθρώπου που βρέθηκε κοντά μου είτε στο αστ. τμήμα είτε στην πλατεία του χωριού, όπου έπινα αβέρτα καφέδες περιμένοντας...
A, και κάτι που παρατήρησα όσο περίμενα. 9 στα 10 ΙΧ ήταν φρεσκοτρακαρισμένα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Όποιος έχει τον καημό, τα βλέπει κάτι τέτοια...
Εκεί γνώρισα και έναν συμπαθέστατο γέροντα που μόλις είχε φτάσει από τη Φλόριντα (USA) και σκόπευε να πάει στον Άγιο Νικήτα.
Άκουσε την ιστορία μου , κούνησε το κεφάλι και μου είπε: "Άκου νεαρέ, για όλα φταίει η αρχική κακή σου διάθεση! Να ξέρεις πως εμείς οι άνθρωποι φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Και ό,τι παθαίνουμε το έχουμε από πριν "σχεδιάσει"!"
Ομολογώ με ταρακούνησε και η σκέψη αυτή με απασχόλησε για μέρες...
Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και στο μεταξύ μου τηλεφώνησαν από το ΑΤ για το πολυπόθητο χαρτί.
Με το που το πήρα, μαζεύω όλα τα μπαγκάζια, ρίχνω μια μούτζα πίσω μου και βουρ! Ηρωική έξοδος από τη Λευκάδα έπειτα από 42 ώρες και 24 λεπτά - σύμφωνα με τα στοιχεία του μικρού γιού, που είναι και ο σπασίκλας της οικογένειας!
(φυσικά χάθηκα στο μεταξύ ψάχνοντας το δρόμο για το λιμάνι, αλλά αυτό το παρακάμπτω)
Πανηγυρίσαμε δεόντως την είσοδό μας στην υποθαλάσσια διάβαση Ακτίου - Πρέβεζας αλλά μόλις τότε συνειδητοποιήσαμε πως ο επόμενος σταθμός μας - βάσει του αρχικού σχεδίου - ήταν μεν η Πάργα αλλά για 7 ημέρες αργότερα!
Οπότε τι κάνουμε;
Ψάχνουμε κατάλυμμα στις ενδιάμεσες διαδρομές...
Όχι, πάλι!!!
H ιστορία των μ.Λ "διακοπών" στο επόμενο
*μ.Λ = μετά Λευκάδας
