Ιστορίες καλοκαιρινής τρέλας

(περσινό αλλά πάντα επίκαιρο)

Κάθε χρόνο οι οικογενειακές διακοπές είναι μια μικρή ή μεγάλη περιπέτεια. Υποτίθεται πως ο κύριος στόχος είναι η ξεκούραση, η χαλάρωση και η "φόρτιση των μπαταριών" ενόψει μιας νέας σχολικής χρονιάς (αλήθεια, φορτιστές πήρα?). Μόνο που κάτι τέτοιο , όπως έχει αποδειχθεί, σπάνια επιτυγχάνεται... Όλο και κάποια αδιαθεσία, κανας πονόδοντος, βλάβες στο ΙΧ, αβαρίες στο σπίτι και δε συμμαζεύεται. Φέτος παραδόξως δε συνέβει τίποτε από τα παραπάνω. Έτσι είχα όλο το χρόνο να παρατηρήσω καταστάσεις που άλλες χρονιές πολύ λίγο μ' ενδιέφεραν.

ΚΥΡΙΑΚΗ 6 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 2006 - Μεταμόρφωση του Σωτήρος

Παραλία "Καρύδι", 2ο πόδι Χαλκιδικής, κάπου στη μέση με θέα στο Άγιον Όρος.
Μήκος παραλίας: 150 μ. βαριά βαριά.
Αριθμός ομπρελών: 150
Αριθμός λουομένων: 600+
Μ' άλλα λόγια "πατείς με, πατώ σε".

Η συγκεκριμένη παραλία έχει μια συναισθηματική αξία για μένα αλλά και για αρκετούς ακόμη συνομήλικους. Έφηβοι ακόμη (20-25 χρόνια πριν) μαζευόμασταν όλοι οι τότε ροκάδες, ανάβαμε φωτιές και καταστρέφαμε το "Smoke on the water" με τις κιθάρες, ενώ παράλληλα κάναμε και τις πρώτες προσεγγίσεις στο άλλο φύλο, με οικτρά αποτελέσματα και στα δύο.
Για μπάνιο ούτε λόγος, ομπρέλες ούτε για δείγμα, καμιά τουριστική υποδομή, εξάλλου η πρόσβαση ήταν εξαιρετικά δύσκολη.

Τα χρόνια πέρασαν αλλά εγώ είχα μείνει με την βλακώδη εντύπωση πως όλα θα ήταν όπως τότε... - κούνια που με κούναγε...

Αφού έσυρα την οικογένεια ως εδώ αναγκάστηκα να το "λουστώ" και να στριμωχτώ στο 1 τ.μ. που μου αντιστοιχούσε - πάλι καλά.

Η οικογένεια δεν είχε ενδοιασμούς και σε χρόνο dt βρισκόταν στη θάλασσα - καταπληκτική ακόμη κι έτσι.
Εγώ χρειαζόμουν ένα διάστημα για να συνέλθω από το "πολιτισμικό σοκ". Έτσι ξέμεινα πίσω στην ψάθα ανάμεσα από το δάσος των ομπρελών, τα ψυγειάκια, τις ξαπλώστρες, τις ρακέτες, φουσκωτά και τα παιδάκια... πολλά παιδάκια ...πάρα πολλά παιδάκια (ποιος λέει για υπογεννητικότητα?!).

Ακριβώς μπροστά μου καθόταν μια κυρία - μαμά διαβάζοντας το βιβλίο της, ενώ δίπλα της έπαιζε με τα κουβαδάκια του ένας κατάλευκος τσίτσιδος μπόμπιρας (1 - 1,5 ετών).
1η παρατήρηση: Ο μικρός δεν είχε ίχνος προστασίας για τον ήλιο και ήταν καταμεσήμερο με έναν καυτό ήλιο.
Κούνησα το κεφάλι δασκαλίστικα κι έριξα τα απαραίτητα μπινελίκια στη μαμά-βούδα που ατάραχη συνέχιζε να διαβάζει το βιβλίο.
2η παρατήρηση: Το αγοράκι έπαιζε μεν με τα κουβαδάκια του, αλλά ως φαίνεται δεν ήταν και τόσο έμπειρο στις ...οικοδομικές εργασίες, καθώς σε κάθε φτυαριά πεταγόταν άμμος προς όλες τις κατευθύνσεις.
Η μαμά - Δαλάι Λάμα έμενε πάντα ατάραχη...

Αγχώθηκα με την κατάσταση... Σηκώθηκα να κάνω καμιά βολτίτσα στην παραλία για να αποφύγω και τις αδέσποτες ..αμμοβολές.
Θα κανα καμιά 50αριά μέτρα και κάποια στιγμή κοντοστάθηκα μπας και χωνέψω το γεγονός πώς χωράνε 600+ άνθρωποι σε τούτη την παραλία!!!

Εκείνη τη στιγμή ένιωσα ένα χεράκι να μου αρπάζει τη γάμπα! Ο μικρός ξανθός οικοδόμος με είχε πάρει στο κατόπι. 50 μέτρα μακριά από τη μαμά - Σαολίν, ακολούθησε έναν ξένο, ακροβατώντας μεταξύ άμμου και 50 εκατοστών θαλασσινού νερού. Θεός φυλάξει! Και τώρα τι κάνουμε;

Μέχρι να αποφασίσω έκανα ασυναίσθητα 4-5 βήματα ακόμη. Ο μικρός δεν έλεγε να αφήσει το πόδι κι έτσι έσερνα κι ένα ...κούτσικο στο πόδι. Τελικά με άφησε παίρνοντας μαζί του και μια φούχτα τρίχες από την αποτριχωμένη πλέον γάμπα. Δεν του άρεσε φαίνεται γιατί αμέσως έτρεξε στο νερό να ξεπλύνει τα χέρια του και να δείρει τη θάλασσα "Ντα! ντα!.."
Α, θα πέσει, α, δεν θα πέσει με το κεφάλι στο νερό! (γμτ την καταδίκη μου...)

Γυρίζω άρον άρον για την επιστροφή ελπίζοντας ο ξανθός διάβολος να με ακολουθήσει και πράγματι αυτό έγινε.
Αλλά στην πορεία προς τη μαμά - Γκάντι φρόντισε να αναστατώσει το σύμπαν!
Όποια μπάλα έβρισκε την τοποθετούσε στη φυσιολογική της θέση, δηλ. μές στο νερό.
Ότι κουβαδάκι έπρεπε να το κλωτσήσει...
Κι όποιον πύργο φτιαγμένο με άμμο να τον ισοπεδώσει (κι αν τυχόν δεν το εμπέδωνε ο πύργος, να τον κάτσει καλά καλά...)

"Κύριε, προσέξτε λίγο το παιδάκι σας! Θα βρεθεί με το κεφάλι στο νερό και θα τρέχουμε! Πιάστε το από το χεράκι!"

Μια άλλη κυρία τα έλεγε πιο χαμηλόφωνα αλλά αρκετά δυνατά να ακούω: "Κοίτα το γαϊδούρι, κάνει και τον αδιάφορο... Δε βλέπει το μικρό που έγινε σαν πατζάρι, κάηκε το καημένο. Γονείς, τσ, τσ, τσ ..."

Σκατά... ανοίγω το βήμα κι ο μπόμπιρας από πίσω.
Κάποια στιγμή εντοπιζει τα παιχνίδια του με προσπερνάει παραπατώντας και θρονιάζεται για να συνεχίσει το παιχνίδι...
Δόξα τω Θεώ!!!

Καταϊδρωμένος και κατακόκκινος - από τη ντροπή βέβαια, σκάω στην ψάθα, αρπάζω ένα τσιγάρο με χέρι που τρέμει και τον κρύο φραπέ μου και προσπαθώ να ανασυνταχθώ έπειτα από το ρεζιλίκι...
Βγάζω το καπάκι από το ποτήρι του φραπέ και ... μια λεπτή ριπή ψιλής και υγρής άμμου προσγειώνεται στα γυαλιά μου, το μπλουζάκι, το ποτήρι του καφέ, μέσα στο καλαμάκι στην τσάντα με τα συμπράγκαλα και αλλού που δεν κάνει να πω τώρα...

Ο μικρός με κοιτάζει πονηρά κραδαίνοντας το φτυαράκι. Η μαμά - γιόγκι ακούγεται για 1η φορά: "Σωτήρη, πρόσεχε αγόρι μου με την άμμο... μη λερώσεις τους κυρίους"

"Δικός σας είναι το παιδάκι, ο Σωτήρης;"
Γυρίζει το κεφάλι 45 μοίρες - από την ακινησία θα έπαθε αυχενικό μάλλον...
"Ναι, δικό μου"
"Να τον χαίρεστε το Σωτήρη, να σας ζήσει, χρόνια πολλά!"
Και ήταν η πρώτη φορά που ευχήθηκα χρόνια πολλά και το εννοούσα από βάθος καρδιάς.
Η μάνα πάντως θα ζήσει σίγουρα πολλά χρόνια....

ΥΓ: Όταν βγήκε η γυναίκα από το νερό μου ριξε τη σπόντα... "Καλέ πώς έγινες έτσι χάλια; Αχ, βρε Γιάννη, σαν μωρό είσαι..."