Σαν πας στον πηγαιμό για τη Λευκάδα ...να εύχεσαι Vol. 4

Κάναμε αρκετές στάσεις ψάχνοντας για κατάλυμα στην περιοχή της Πρέβεζας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Είχαμε απελπιστεί πια!
Τελικά φτάσαμε στην περιοχή Λούτσας. Μια εντυπωσιακή παραλία με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και λεπτή άμμο και μεγάλο μήκος (πάνω από 2 χλμ)!!!
Ωραία! Εδώ είμαστε! Αρχίσαμε να διασχίζουμε τον μοναδικό παραλιακό δρόμο παίρνοντας τηλ. σε κάθε κινητό (και ακίνητο) που βλέπαμε στις δεκάδες διαφημιστικές ταμπελίτσες.
Έπειτα από καμιά 10αριά τηλ. τελικά βρέθηκε ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με διαθέσιμο δωμάτιο.
Άρχισε να αλλάζει η τύχη μας! Επιτέλους!

"Καλημέρα σας κύριε! Να σας δείξω τα δωμάτιά μας, έχουμε πολύ καλές τιμές, θα σας αρέσει πολύ η παραλία μας!"
Για να δούμε, μουρμούρισα...
"Αυτό εδώ είναι το δωμάτιο, όπως βλέπετε έχει 4 κρεβάτια, όπως ζητήσατε και υπέροχη θέα στη θάλασσα, μόλις 30 μ. από την παραλία. Για σας 60 €".
Αυτό το "για εσάς" ποτέ δεν το κατάλαβα. Δηλ. πότε με συμπαθήσανε και μου κάνουνε και σκόντο...
"Ωραία, ας μεταφέρουμε τις βαλίτσες μας"
"Μισό λεπτό. Ξέρετε το συγκεκριμένο δωμάτιο θα είναι διαθέσιμο από αύριο... Αλλά έχουμε ένα δίκλινο ελεύθερο για την ώρα. Θα σας βάλουμε και 2 ράντζα και θα είστε μια χαρά. Εξάλλου είναι μόνο για μια διανυκτέρευση. Ελπίζω να μην έχετε πρόβλημα..."
Κοντοστάθηκα λιγάκι, η υπόλοιπη οικογένεια με κοίταξε με ...σημασία και όλοι περίμεναν την αντίδρασή μου.
Το σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα ... οκ , μωρέ, ας κάνουμε υπομονή. Τι στο καλό, εξάλλου μάλλον τυχεροί φανήκαμε που βρήκαμε δωμάτιο...
Μεταφέρουμε λοιπόν, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, όλες τις βαλίτσες μας και τα άλλα συμπράγκαλα.
Τα απλώνουμε στο μικρό δωματιάκι χωρίς να ανοίξουμε τίποτα, αφού την επομένη θα αλλάζαμε δωμάτιο, όπως μας υποσχέθηκαν.

Κάνουμε ένα γρήγορο ντους και βουρ! για την παραλία!
Καταπληκτική παραλία! Τεράστια! Αλλά ελάχιστος κόσμος (?) Περίεργο... Μα αφού είναι τόσοι λίγοι παραθεριστές, γιάτί δεν βρίσκαμε δωμάτιο;

Ρίχνομαι στη θάλασσα ανακουφισμένος που βρήκα έστω μια προσωρινή λύση για την ταλαίπωρη οικογένεια. Η αλήθεια είναι πως εδώ και μέρες δε με νοιάζει αν θα περάσω εγώ καλά στις διακοπές.

Βουτάω λοιπόν και ...γίνομαι μοβ! Οι υπόλοιποι με βλέπουν για μια ακόμη φορά να αλλάζω χρώμα και προτιμούν την ξάπλα στην άμμο.
Οκ, το νερό είναι κρύο. Πολύ κρύο!

Το βραδάκι περπατάμε σ' αυτή την τεράστια παραλία ψάχνοντας να φάμε. Εξακολουθώ να προβληματίζομαι για την απουσία παραθεριστών. Μπας και κρύβεται κάποιο μυστικό που δεν ξέρω; Έμεινα με την απορία.

Καθόμαστε σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο , τρώμε μια χαρά... ώσπου έρχεται ο λογαριασμός...
"92€ παρακαλώ!"
"Τι λες ρε μπάρμπα! 7 € η χωριάτικη, 15€ το πιάτο! Πού στο διάλο καθίσαμε; Τι στο καλό έχουν τα σερβίτσια; Από τιτάνιο και χρυσό είναι;"
"Γιάννη, μην κάνεις φασαρία, ας πληρώσουμε και δεν ξαναερχόμαστε ... Ας ηρεμήσουμε επιτέλους"
Η φωνή της λογικής περιόρισε τη διάθεσή μου για καυγάδες. Ας πάει και το παλιάμπελο, αύριο τουλάχιστον θα τακτοποιηθούμε....

Πρωί πρωί, ακούω ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα. Α, ωραία θα μας ειδοποιήσουν για την αλλαγή του δωματίου!

Στην πόρτα στέκεται η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου , αλλά σας να δυσκολεύεται να πει κάτι...
Αυτή τη φάτσα την έχω ξαναδεί και δε μου αρέσει καθόλου...

"Καλέ μου κύριε, δεν ξέρω πώς να σας το πω! Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό!" Ώπα! Να τα μας!
"Το δωμάτιο που σας υποσχέθηκα δεν είναι διαθέσιμο... Η ακύρωση έγινε από κάποιο άλλο άτομο και τώρα έχω στη reception τους ανθρώπους που το έκλεισαν. Μάλλον κάποιος μας έκανε πλάκα!"
"Πλάκα μου κάνετε! Θα αστειεύεστε!..."
"Όχι, καλέ μου κύριε, γνωρίζω την ταλαιπωρία σας, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα..."
Σκέφτομαι κανα λεπτό, ζυγίζω την κατάσταση ..."Τι να πω... Θα μείνουμε τότε στο δωμάτιο αυτό για άλλες 5 μέρες. Πού να ψάχνουμε ξανά με τις ώρες. Θα στριμωχθούμε αλλά βαρεθήκαμε να μετακινούμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο..."
Παύση .....
"Ξέρετε... δεν ξέρω τι να πω, αλλά ... να... το δωμάτιο αυτό το έχουμε ήδη κλεισμένο σε άλλον κύριο εδώ κι έναν μήνα! Και περιμένει αυτή τη στιγμή να μπει στο δωμάτιο!"
Ταμπλάς! Με λίγα λόγια όχι μόνο δεν πρόκειται να μπω στο 4κλινο που μου υποσχέθηκαν , αλλά πρέπει να τα μαζεύω και μάλιστα αμέσως ΚΑΙ από το 2κλινο δωμάτιο (με το οποίο συμβιβάστηκα ως λύση ανάγκης).
Με κοιτούσαν όλοι ανήσυχοι... Πρέπει να ήμουν πολύ κόκκινος (όχι από τον ήλιο, που εξάλλου δεν με "είδε" και πολύ), στα πρόθυρα εγκεφαλικού.

Χωρίς να πω άλλη κουβέντα, κι ενώ η ιδιοκτήτρια μου έλεγε διάφορες δικαιολογίες, "δε χρειάζεται να με πληρώσετε", "χίλια συγνώμη" κλπ., άρχισα να μαζεύω πράγματα και να τα μεταφέρω για μια ακόμη φορά στο Ι.Χ.

Στη reception οι "αναμένοντες" με κοιτούσαν με λύπη, με φόβο, με δέος, περίμεναν να τους πετάξω κάτι ..., δεν ξέρω, ούτε και κοιτάχτηκα καθόλου να δω πώς φαινόμουν στον υπόλοιπο πλανήτη.

Ξεκίνησα με 3η ... μούγκρισε το αυτοκίνητο και πετάχτηκε σαν βολίδα προς την επιστροφή...

Τσιμουδιά...

Επιστρέφω στο ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ!!!

Στο διάολο οι διακοπές!

---

Να πάρει... κοιτάζω από τον καθρέφτη του οδηγού το προσωπάκι του μικρού και τσακίζομαι ...