Δυσαρέσκεια για τα blogs

Διάβασα σήμερα ένα άρθρο στο e-paideia.net και προβληματίστηκα...

Καθώς διατηρώ διάφορους δικτυακούς τόπους που διαθέτουν forums και chats, συχνά έρχομαι αντιμέτωπος ως moderator με χρήστες που δεν εννοούν να καταλάβουν πως μια διαδικτυακή συζήτηση ακολουθεί κάποιους κανόνες καλής συμπεριφοράς.

Παρακάτω θα σχολιάσω το σχετικό άρθρο ...

Τα μπλογκ, που υμνήθηκαν ως το βήμα προώθησης της απόλυτης ελευθερίας του λόγου, δέχονται ολοένα αυξανόμενη κριτική καθώς αρκετά μετατρέπονται σε «δυσάρεστους τόπους» γεμάτους προσβολές, εκφοβισμούς, ακόμη και απειλές δολοφονίας, αναφέρει η Ελευθεροτυπία (11.04.2007).

Απροβλημάτιστοι δεν θα μπορούσαν να μείνουν δύο από τους πρωτοπόρους του Ιντερνετ, ο Τιμ Ο' Ράιλι και ο Τζίμι Ουέιλς, δημιουργός της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia, που την περασμένη εβδομάδα μίλησαν για την ανάγκη δημιουργίας κώδικα δεοντολογίας των μπλογκ, καταθέτοντας τις πρώτες προτάσεις τους. Που φυσικά συνάντησαν και τις πρώτες έντονες αντιδράσεις. «Είναι κανόνες καλής συμπεριφοράς, βασικά ένας: Κοσμιότητα», είπε ο Ουέιλς, εξηγώντας ότι οι χρήστες των μπλογκ δεν χρειάζεται να αντιμετωπίζουν συμπεριφορά «που σε καμία περίπτωση δεν θα ανέχονταν εάν συζητούσαν πρόσωπο με πρόσωπο με το συνομιλητή τους».

Αναφέρονται στους "Κανόνες καλής συμπεριφοράς" στο διαδίκτυο, γνωστούς ως Netiquette (δείτε και σχετικό θέμα στο eduportal.gr) ή ακόμη καλύτερα στην ίδια την πηγή: http://www.albion.com/netiquette/

Οπως γράφει ο Ο' Ράιλι στο εταιρικό του μπλογκ (radar.oreilly.com), ο βασικός κανόνας που σκέφτονται να εφαρμόσουν οι μπλόγκερ είναι να απορρίπτουν τα ανώνυμα σχόλια επισκεπτών στις ιστοσελίδες τους και να διαγράφουν απειλητικές ή δυσφημιστικές καταχωρίσεις χωρίς να έρχονται αντιμέτωποι με «κραυγές για λογοκρισία». Επιχειρώντας να προλάβουν τις αντιδράσεις για «περιορισμό της ελευθερίας του λόγου» οι δύο άνδρες πρότειναν διαφορετικούς εθελοντικούς κώδικες που κάθε μπλόγκερ θα μπορεί να υιοθετήσει. «Πρόκειται για ανάγκη αυτορρύθμισης του συστήματος. Οι κανόνες δεν περιορίζουν την ελευθερία, αντίθετα την ενισχύουν», υπογραμμίζει ο Ο' Ράιλι.

H πιο συνηθισμένη αντίδραση ενός κακότροπου χρήστη είναι αυτή ακριβώς!
Πιστεύουν πως είναι απολύτως θεμιτό να γράφεις στο internet ό,τι θέλεις χωρίς καμία απολύτως επίπτωση!

Αλλά αναρωτιέμαι ... Θα μπορούσε άραγε να προσβάλλει κάποιος έναν συνάνθρωπό του μιλώντας του κατά πρόσωπο χωρίς καμία συνέπεια;

Ή τι θεωρείται η τοιχοκόλληση ενός υβριστικού κειμένου σε δημόσιο χώρο;

Και τέλος πάντων πώς θα φαινόταν στον καθένα αν του τηλεφωνούσε κάποιος, τον στόλιζε καλά καλά και έκλεινε το τηλέφωνο;

Στον αντίποδα βρίσκονται χιλιάδες ανώνυμοι και επώνυμοι μπλόγκερ και διαδικτυακές κοινότητες. «Οι κώδικες δημιουργούν ένα τέρας. Ποιος θα κρίνει ποια διαδικτυακή συμπεριφορά είναι αποδεκτή; Οι κυβερνήσεις ή μήπως μεγαλοδικηγόροι;», καταγγέλλουν μέλη του Κέντρου ΜΜΕ για τους Πολίτες, που συνδέεται με τη σχολή δημοσιογραφίας του Πανεπιστημίου Μπέρκλεϊ.

Όπως ακριβώς λέω και παραπάνω.
Το διαδίκτυο δεν είναι ένας χώρος άναρχος που ο καθένας κάνει ό,τι θέλει κρυμμένος μάλιστα πολύ συχνά πίσω από την ανωνυμία.

Το διαδίκτυο αποτελεί έναν ακόμη χώρο κοινωνικής επαφής των ανθρώπων και όπως ακριβώς υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς στις καθημερινες μας σχέσεις, έτσι ακριβώς πρέπει να υπάρχουν και σ' αυτό.

Πάντως Ο' Ράιλι και Ουέιλς δήλωσαν ότι αποφάσισαν να κινηθούν ύστερα και από καταγγελίες των στενών τους συνεργατών, της Κάθι Σιέρα και της Μίνα Τροτ, που έπεσαν «θύματα διαδικτυακής κακοποίησης». Η Σιέρα, συγγραφέας βιβλίων για τις νέες τεχνολογίες, δεχόταν απειλές για τη ζωή της και στο διαδικτυακό της τόπο δημοσιεύθηκαν φωτογραφίες που διακωμωδούσαν το θάνατό της. Ρυθμιστικούς κανόνες για τα μπλογκ ζήτησε και η Μίνα Τροτ, μία από τους ιδρυτές της εταιρείας Six Apart για λογισμικό υποστήριξης διαδικτυακών τόπων, που κατέθεσε παρόμοια μαρτυρία.

Έτσι λοιπόν πίσω από τον "μανδύα" της ελευθερίας της έκφρασης και ενισχυόμενοι από τα κοινωνικά αντανακλαστικά περί λογοκρισίας υπάρχουν κάποιοι (αρκετοί) που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο για να κάνουν αυτό που με πολύ περίσκεψη θα έκαναν κάτω από άλλες συνθήκες. Να προσβάλλουν, να δυσφημούν, να απειλούν ή/και να απαξιώνουν τους συνανθρώπους τους και μάλιστα με τη σχετική σφάλεια της ανωνυμίας!