Σαν πας στη Θάσο ...

Όπως ξέρετε αυτό το blog το έχω για ψυχανάλυση, ιδιαίτερα μετά από καλοκαιρινές διακοπές!
Μετά την καταστροφική περυσινή χρονιά στο νησί-που πας με τα πόδια [δε λέω ονόματα], φέτος αποφασίσαμε (αποφάσισα) να πάμε στη Θάσο.



Οπότε ελπίζω να μην χρειαστεί να γράψω τίποτα σ' αυτό το post... Γιατί εάν χρειαστεί να γράψω και φέτος ....

Σαν πας στον πηγαιμό για τα Γιάννενα...να εύχεσαι Vol. 6

"Για τα Γιάννενα Θα πάτε από Παραμυθιά!"

"Ευχαριστούμε πολύ, να είστε καλά!" αποχαιρετίσαμε τους φιλόξενους Παργινούς και πήραμε το δρόμο για Γιάννενα. Εμφανώς ευδιάθετοι και ξεκούραστοι έπειτα από όλες αυτές τις περιπέτειες.
Στο δρόμο θαυμάζαμε το τοπίο - το ερημικό τοπίο... χμ, πολύ ερημικό είναι η αλήθεια ...
Στενός επαρχιακός δρόμος, όλο τρύπες και λακούβες, σαμαράκια και ...χωματόδρομος (?).
Μωρέ, σαν κάτι να μην πάει καλά... Για να ρίξω μια ματιά στο χάρτη.
Ωχ! Πήρα λάθος δρόμο. Εδώ λέει Καναλάκι, άρα πηγαίνω εντελώς αντίθετα!
Γ... την αδικία μου! Άιντε άλλα 30 χιλ. προς τα πίσω ώσπου να ξαναβρώ το χωριό Μόρφι, απ' όπου έπρεπε να στρίψω για Παραμυθιά.
Έτσι από περιέργεια, για να δούμε, γιατί μπέρδεψα τις πινακίδες....
Πολύ ωραία, απλώς δεν υπήρχε πινακίδα ή μάλλον υπήρχε αλλά έδειχνε ...προς τα κάτω (καθόλου περίεργο, εξάλλου εκεί κοντά είναι και οι πηγές του Αχέροντα).
Τέλος πάντων, δικό μου σφάλμα.

Ο μικρός βέβαια δεν το άφησε ασχολίαστο: "Καλά βρε μπαμπά, γιατί αγόρασες GPS αφού μπορείς και χάνεσαι από μόνος σου;".
Βαθιές κουβέντες ...

Στη διαδρομή για Παραμυθιά τα είδαμε όλα. Βράχια, έργα παντού στους δρόμους, "καμικάζι" οδηγούς, νεκρούς σκαντζόχοιρους και στροφές ...πολλές στροφές.

Κάναμε φυσικά 2-3 στάσεις για τον μεγάλο που ήθελε σώνει και καλά να καταθέσει το πρωινό του στα βουνά της Ηπείρου.
Και να μαστε στα Γιάννενα!!! Οέο! Να βρούμε το ξενοδοχείο. Αυτή τη φορά δε θα εμπιστευτώ την αίσθηση προσανατολισμού μου (εξάλλου δέχτηκε ισχυρό ράπισμα πολλάκις). Τηλέφωνο ... "Πού είπατε; Πίσω από τη Νομαρχία και δεξιά είναι το parking. Θαυμάσια, ερχόμαστε!".

Πανεύκολο. Πρώτο να αφήσουμε το αμάξι. Να το parking, αλλά θέλει προσοχή να μην βρει το κάτω μέρος. Ας το πάρω προσεκτικά, ωραίααα, μας παίρνει και ...ΝΤΑΠ!

Ένα γερό ταρακούνημα και να μαστε όλοι να κοιτάμε από πολύ κοντινή απόσταση το παρμπρίζ! Τι στο διάολο πάλι! Κάνω 1 μέτρο μπροστά, ακούγεται ένα γκλαγκ! Ο προφυλακτήρας βρίσκεται στο έδαφος!!!
Ένας καλοσυνάτος κύριος έχει βγει από το πανάρχαιο LADA του και πλησιάζει στο παράθυρό μου.
"Χίλια συγνώμη, κύριε. Εγώ φταίω, θα σας αποζημιώσω".
Κατεβαίνω, μαζεύω τον προφυλακτήρα, τον βάζω στο πορτμπαγκάζ, μπαίνω μέσα, βάζω μπρος, μαρσάρω στο parking, ξανακατεβαίνω, αδειάζω τις αποσκευές και την οικογένεια και βουρ για το ξενοδοχείο απέναντι.

Ο κύριος από πίσω μου, εγώ σημασία. Είδε και αποείδε, μπήκε στο LADA κι έφυγε.
Όλοι μας σαν να μη συνέβει τίποτα!
(σημ: ο κύριος κράτησε τα στοιχεία μου κι έστειλε επιταγή την οποία έλαβα με την επιστροφή στη Θεσσαλονίκη).

Στα Γιάννενα περάσαμε υπέροχα. Μείναμε 2 ημέρες, επισκεφθήκαμε τη λίμνη, το νησάκι, κάναμε τα ψώνια μας, τις βόλτες μας και επιδιόρθωσα τη σύνδεση internet του ξενοδοχείου (κάτι που έκανα ως ένα είδους υποχρέωσης σε όλα σχεδόν τα καταλύμματα που διαμείναμε).

Τρεις ημέρες μετά και χωρίς κανένα άλλο ατυχές συμβάν φτάσαμε επιτέλους στη "βάση"! Τι όμορφο που είναι το σπιτάκι μας! Πόσο μ' αρέσει η καθημερινή φασαρία του κεντρικού δρόμου! Ακόμη και ο ενοχλητικός γείτονας θα πρέπει κατά βάθος να είναι θαυμάσιος άνθρωπος!


"Του χρόνου να κάνουμε το γύρο της Πελοποννήσου!" ξεστόμισε η σύζυγος! (στο μεταξύ απ' ό,τι ξέρετε έχει κατακαεί...)


Βρε μπας και δεν είμαι εγώ ο γκαντέμης της υπόθεσης;;;

---

ΥΓ: Όταν πήγα το ΙΧ στο συνεργείο, μαζεύτηκαν όλα τα μαστόρια ένα γύρο και τραβούσαν φωτογραφίες με τα κινητά τους!
"Πώς τα κατάφερες έτσι ρε φίλε; Πώς τρακάρισες από 3 πλευρές; Και πώς είπαμε βρέθηκες στην ταράτσα;;;"

Σαν πας στον πηγαιμό για τη Λευκάδα ...να εύχεσαι Vol. 5

Στην διαδρομή στον Ε55 ήμαστε όλοι αμίλητοι. Ποιος ξέρει τι σκέφτεται ο καθένας.

Εγώ στο μεταξύ έχω ηρεμήσει λιγάκι και άρχισα ήδη να καταστρώνω σχέδιο δράσης.

Δεν θα αφήσω τον κάθε αρπακολατζή να μου χαλάσει τις διακοπές!

Φτάνοντας στη στροφή για Πάργα βγάζω φλας. Οι υπόλοιποι είναι βέβαιοι πως επιστρέφουμε στη Θεσσαλονίκη και έχουν πάρει την ανάλογη ...στάση.

Ο μικρός τα μούτρα κάτω. Η σύζυγος κοιτάζει πέρα από το τοπίο. Ο μεγάλος έχει απλώσει τα πόδια και κάνει πως κοιμάται.

Καθώς κατηφορίζουμε προς Πάργα αντιλαμβάνονται πως "ο μπαμπάς κάνει μια ακόμη προσπάθεια!". Αναταραχή και ελπίδες ...για μια ακόμη φορά.

Μποτιλιάρισμα, λαοθάλασσα, στενοί δρόμοι. Βρίσκω ένα parking (5 € ή ώρα!). Μερικές πληροφορίες στα γρήγορα και καταλήγουμε σε γραφείο ενοικιαζομένων διαμερισμάτων.


Τιμαί λογικαί. 80 ευρώ για τις "τρύπες", 120+ για τα "ανεκτά" διαμερίσματα.

Κάνουμε μια βολτίτσα στη γραφική παραλία της Πάργας για να αποφασίσουμε.


Ωραία η Πάργα αλλά δεν πιάνομαι κορόιδο για 4η, 5η, 6η - ποιος θυμάται πια - φορά.


Αποφασίζω να τηλεφωνήσω στο ξενοδοχείο στο οποίο έχω κλείσει εδώ και 2 μήνες. Όπως

έμαθα δε βρίσκεται μέσα στην πόλη της Πάργας αλλά 1-2 χλμ δυτικά σε μια περιοχή που λέγεται Βάλτος.
Εξηγώ με λίγα λόγια την περίπτωση στον ξενοδόχο.

"Ξέρετε έχω κλείσει για τις 26 Ιουλίου, αλλά έπειτα από όλα αυτά βρέθηκα εδώ 5 μέρες νωρίτερα. Υπάρχει δωμάτιο ή θα αναγκαστώ να επιστρέψω στη Θεσσαλονίκη;"

Το σκέφτηκε ο άνθρωπος και σε 5 λεπτά με πήρε τηλ.
"Εμείς εδώ δεν έχουμε, αλλά υπάρχει κάποιος..." κλπ.
Άιντε πάλι ...
Αλλά μη έχοντας τίποτε να χάσω συναντώ τον κύριο.
"Αγαπητέ μου έχω το καλύτερο δωμάτιο στην Πάργα!"

Οχ! Ποιος ξέρει τι τιμή θα πει... Τον διέκοψα και του ξεκαθάρισα τα πράγματα.
"Άκου καλέ μου άνθρωπε. 1ο δε σκοπεύω να ξεπαραδιαστώ , γιατί έχω να φτιάξω κι ένα αμάξι, 2ο αυτό που λες το άκουσα άλλες 5 φορές και τελικά έφευγα άρον-άρον και 3ο επειδή είμαι στο όριο να σαλτάρω, θέλω να μου υποσχεθείς πως δε θα χρειαστεί να πακετάρω βαλίτσες σε 1-2 μέρες"

Με άκουσε προσεκτικά, κούνησε το κεφάλι, το σκέφτηκε αρκετά και κατέληξε:
"Τι στο καλό, αυτό το δίνω μέχρι και 200 ευρώ τη μέρα, αλλά έχεις δίκιο. Σε ξετίναξαν! Δε σε ξέρω, αλλά απατεώνας δεν είμαι. Πάρτο με 80 τη μέρα."

!!! Έκπληξη!!!
Ώστε λοιπόν υπάρχουν και φυσιολογικοί άνθρωποι! Ώστε δεν είναι όλοι απατεώνες!
Για να δούμε και το δωμάτιο...
ΣΟΚ!!! Ο τύπος έλεγε αλήθεια! Καταπληκτικό δωμάτιο!΄Επίπλωση πολυτελείας, τζακούζι, τεράστιοι χώροι, ασύρματο internet, δορυφορική τηλεόραση, θερμαινόμενη πισίνα! Ρε σεις, άλλαξε η τύχη μας!!!
Περιττό να πω πως για 1η φορά έπειτα από 10 περίπου μέρες ανοίξαμε τις βαλίτσες μας και κρεμάσαμε τα ρούχα σε κρεμάστρες.


Οι 5 μέρες πέρασαν γρήγορα, ομαλά , χωρίς προβλήματα. Ακόμη κι όταν μετακομίσαμε - για μια ακόμη φορά - στο άλλο ξενοδοχείο, συναντήσαμε παρόμοια και καλύτερη κατάσταση.

Λογικές τιμές, καλό φαγητό, άψογη εξυπηρέτηση, τέλεια θάλασσα, καθαρά νερά, όμορφο τοπίο, νορμάλ ο κόσμος στην παραλία.

Όπως θα έπρεπε να είναι, κυρίες μου στη Λευκάδα και τη Λούτσα.


Τα παιδιά ευχαριστήθηκαν, εμείς οι μεγάλοι κάναμε ατέλειωτες συζητήσεις ξορκίζοντας την γκαντεμιά...

Λυπηθήκαμε που αφήσαμε την Πάργα (πραγματικό ησυχαστήριο για μας τους ταλαίπωρους).


Μας απόμεινε ένας ακόμη σταθμός, σύμφωνα με το αρχικό πρόγραμμα. Τα Γιάννενα ...

Σαν πας στον πηγαιμό για τη Λευκάδα ...να εύχεσαι Vol. 4

Κάναμε αρκετές στάσεις ψάχνοντας για κατάλυμα στην περιοχή της Πρέβεζας χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Είχαμε απελπιστεί πια!
Τελικά φτάσαμε στην περιοχή Λούτσας. Μια εντυπωσιακή παραλία με κρυστάλλινα γαλαζοπράσινα νερά και λεπτή άμμο και μεγάλο μήκος (πάνω από 2 χλμ)!!!
Ωραία! Εδώ είμαστε! Αρχίσαμε να διασχίζουμε τον μοναδικό παραλιακό δρόμο παίρνοντας τηλ. σε κάθε κινητό (και ακίνητο) που βλέπαμε στις δεκάδες διαφημιστικές ταμπελίτσες.
Έπειτα από καμιά 10αριά τηλ. τελικά βρέθηκε ένα καταπληκτικό ξενοδοχείο με διαθέσιμο δωμάτιο.
Άρχισε να αλλάζει η τύχη μας! Επιτέλους!

"Καλημέρα σας κύριε! Να σας δείξω τα δωμάτιά μας, έχουμε πολύ καλές τιμές, θα σας αρέσει πολύ η παραλία μας!"
Για να δούμε, μουρμούρισα...
"Αυτό εδώ είναι το δωμάτιο, όπως βλέπετε έχει 4 κρεβάτια, όπως ζητήσατε και υπέροχη θέα στη θάλασσα, μόλις 30 μ. από την παραλία. Για σας 60 €".
Αυτό το "για εσάς" ποτέ δεν το κατάλαβα. Δηλ. πότε με συμπαθήσανε και μου κάνουνε και σκόντο...
"Ωραία, ας μεταφέρουμε τις βαλίτσες μας"
"Μισό λεπτό. Ξέρετε το συγκεκριμένο δωμάτιο θα είναι διαθέσιμο από αύριο... Αλλά έχουμε ένα δίκλινο ελεύθερο για την ώρα. Θα σας βάλουμε και 2 ράντζα και θα είστε μια χαρά. Εξάλλου είναι μόνο για μια διανυκτέρευση. Ελπίζω να μην έχετε πρόβλημα..."
Κοντοστάθηκα λιγάκι, η υπόλοιπη οικογένεια με κοίταξε με ...σημασία και όλοι περίμεναν την αντίδρασή μου.
Το σκέφτηκα για μερικά δευτερόλεπτα ... οκ , μωρέ, ας κάνουμε υπομονή. Τι στο καλό, εξάλλου μάλλον τυχεροί φανήκαμε που βρήκαμε δωμάτιο...
Μεταφέρουμε λοιπόν, ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, όλες τις βαλίτσες μας και τα άλλα συμπράγκαλα.
Τα απλώνουμε στο μικρό δωματιάκι χωρίς να ανοίξουμε τίποτα, αφού την επομένη θα αλλάζαμε δωμάτιο, όπως μας υποσχέθηκαν.

Κάνουμε ένα γρήγορο ντους και βουρ! για την παραλία!
Καταπληκτική παραλία! Τεράστια! Αλλά ελάχιστος κόσμος (?) Περίεργο... Μα αφού είναι τόσοι λίγοι παραθεριστές, γιάτί δεν βρίσκαμε δωμάτιο;

Ρίχνομαι στη θάλασσα ανακουφισμένος που βρήκα έστω μια προσωρινή λύση για την ταλαίπωρη οικογένεια. Η αλήθεια είναι πως εδώ και μέρες δε με νοιάζει αν θα περάσω εγώ καλά στις διακοπές.

Βουτάω λοιπόν και ...γίνομαι μοβ! Οι υπόλοιποι με βλέπουν για μια ακόμη φορά να αλλάζω χρώμα και προτιμούν την ξάπλα στην άμμο.
Οκ, το νερό είναι κρύο. Πολύ κρύο!

Το βραδάκι περπατάμε σ' αυτή την τεράστια παραλία ψάχνοντας να φάμε. Εξακολουθώ να προβληματίζομαι για την απουσία παραθεριστών. Μπας και κρύβεται κάποιο μυστικό που δεν ξέρω; Έμεινα με την απορία.

Καθόμαστε σε ένα συμπαθητικό εστιατόριο , τρώμε μια χαρά... ώσπου έρχεται ο λογαριασμός...
"92€ παρακαλώ!"
"Τι λες ρε μπάρμπα! 7 € η χωριάτικη, 15€ το πιάτο! Πού στο διάλο καθίσαμε; Τι στο καλό έχουν τα σερβίτσια; Από τιτάνιο και χρυσό είναι;"
"Γιάννη, μην κάνεις φασαρία, ας πληρώσουμε και δεν ξαναερχόμαστε ... Ας ηρεμήσουμε επιτέλους"
Η φωνή της λογικής περιόρισε τη διάθεσή μου για καυγάδες. Ας πάει και το παλιάμπελο, αύριο τουλάχιστον θα τακτοποιηθούμε....

Πρωί πρωί, ακούω ένα διακριτικό χτύπημα στην πόρτα. Α, ωραία θα μας ειδοποιήσουν για την αλλαγή του δωματίου!

Στην πόρτα στέκεται η ιδιοκτήτρια του ξενοδοχείου , αλλά σας να δυσκολεύεται να πει κάτι...
Αυτή τη φάτσα την έχω ξαναδεί και δε μου αρέσει καθόλου...

"Καλέ μου κύριε, δεν ξέρω πώς να σας το πω! Πρώτη φορά συμβαίνει αυτό!" Ώπα! Να τα μας!
"Το δωμάτιο που σας υποσχέθηκα δεν είναι διαθέσιμο... Η ακύρωση έγινε από κάποιο άλλο άτομο και τώρα έχω στη reception τους ανθρώπους που το έκλεισαν. Μάλλον κάποιος μας έκανε πλάκα!"
"Πλάκα μου κάνετε! Θα αστειεύεστε!..."
"Όχι, καλέ μου κύριε, γνωρίζω την ταλαιπωρία σας, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα..."
Σκέφτομαι κανα λεπτό, ζυγίζω την κατάσταση ..."Τι να πω... Θα μείνουμε τότε στο δωμάτιο αυτό για άλλες 5 μέρες. Πού να ψάχνουμε ξανά με τις ώρες. Θα στριμωχθούμε αλλά βαρεθήκαμε να μετακινούμαστε από δωμάτιο σε δωμάτιο..."
Παύση .....
"Ξέρετε... δεν ξέρω τι να πω, αλλά ... να... το δωμάτιο αυτό το έχουμε ήδη κλεισμένο σε άλλον κύριο εδώ κι έναν μήνα! Και περιμένει αυτή τη στιγμή να μπει στο δωμάτιο!"
Ταμπλάς! Με λίγα λόγια όχι μόνο δεν πρόκειται να μπω στο 4κλινο που μου υποσχέθηκαν , αλλά πρέπει να τα μαζεύω και μάλιστα αμέσως ΚΑΙ από το 2κλινο δωμάτιο (με το οποίο συμβιβάστηκα ως λύση ανάγκης).
Με κοιτούσαν όλοι ανήσυχοι... Πρέπει να ήμουν πολύ κόκκινος (όχι από τον ήλιο, που εξάλλου δεν με "είδε" και πολύ), στα πρόθυρα εγκεφαλικού.

Χωρίς να πω άλλη κουβέντα, κι ενώ η ιδιοκτήτρια μου έλεγε διάφορες δικαιολογίες, "δε χρειάζεται να με πληρώσετε", "χίλια συγνώμη" κλπ., άρχισα να μαζεύω πράγματα και να τα μεταφέρω για μια ακόμη φορά στο Ι.Χ.

Στη reception οι "αναμένοντες" με κοιτούσαν με λύπη, με φόβο, με δέος, περίμεναν να τους πετάξω κάτι ..., δεν ξέρω, ούτε και κοιτάχτηκα καθόλου να δω πώς φαινόμουν στον υπόλοιπο πλανήτη.

Ξεκίνησα με 3η ... μούγκρισε το αυτοκίνητο και πετάχτηκε σαν βολίδα προς την επιστροφή...

Τσιμουδιά...

Επιστρέφω στο ΣΠΙΤΑΚΙ ΜΟΥ!!!

Στο διάολο οι διακοπές!

---

Να πάρει... κοιτάζω από τον καθρέφτη του οδηγού το προσωπάκι του μικρού και τσακίζομαι ...

Σαν πας στον πηγαιμό για τη Λευκάδα ...να εύχεσαι Vol. 3

Είχα μείνει στην τροχαία...

Καθίσαμε λοιπόν κάτω από ένα πλατάνι και περιμέναμε να έρθει η τροχαία... Μας είπαν πως το αστυνομικό τμήμα είναι στις Καριές, ένα ορεινό χωριό καμιά 10αριά χλμ. από εκεί που βρισκόμαστε (10 χλμ. στο χάρτη σύμφωνα με το GPS, γιατί στην πραγματικότητα τα χλμ ήταν πολύ περισσότερα).

Στο μεταξύ ο δρόμος άδειασε και για την επόμενη 1 ώρα δεν περνούσε ούτε ποδήλατο!
Μα καλά σε μένα έπρεπε να τύχει; Τέτοια γκαντεμιά...

Κοιτούσα το αμάξι και έκανα υπολογισμούς, όταν εμφανίστηκε ο φορτηγατζής.
"Πού είστε κύριε, σας περιμένω τόση ώρα!"
"Πού με περιμένεις χριστιανέ μου; Βλέπεις να είμαι σε θέση να κινηθώ;"
Έλεγε τα δικά του ο φορτηγατζής αλλά ούτε που άκουγα. Κοιτούσα το μαγευτικό τοπίο αλλά με το βλέμμα του πυρομανή!


Εκεί ανάμεσα σε "πύρινες σκέψεις" και ψιλομπινελίκια έσκασε μύτη και το "όργανο" .

"Τρακάραμε, ε;"

Μα τι λέτε καλέ, απλώς είπα να διαλύσω το αμάξι έτσι για εικαστική παρέμβαση. Να δηλώσω την ήττα του μηχανικού κόσμου απέναντι στη δύναμη της άγριας φύσης.
Να σπάσω τα δεσμά του μικροαστισμού-καταναλωτισμού και να αφεθώ στην αγκαλιά της αρχέγονης εστίας. Της υπέρτατης μητέρας - γης...

"Πώς συνέβει το συμβάν;"

Ωχ! Αυτός θα συμπληρώσει το δελτίο ατυχήματος.... την τύχη μου #$%#@#$%%

Κι άρχισε να συμπληρώνει το δελτίο....
"Παρακαλώ μην γράφετε ''σύγκρουση'' αλλά ''πρόσκρουση'' , υπάρχει διαφορά"

"Τι διαφορά; Το ίδιο είναι;"

"Μα όχι, σύγκρουση θα είχαμε εάν κινούνταν τα οχήματα, εδώ το φορτηγό προσέκρουσε!"

"Λεπτομέρειες... Να περάσετε αύριο από το τμήμα να παραλάβετε αντίγραφο του δελτίου για την ασφαλιστική σας. Χαίρετε!"

Πλέον δεν είχα κουράγιο ούτε να διαμαρτυρηθώ... Ράκη κυριολεκτικά, στο σώμα και την ψυχή, αποτελειώσαμε τα 10 χλμ μέχρι τον προορισμό μας, τον Άγιο Νικήτα.

Στο μεταξύ είχε αρχίσει να σουρουπώνει. Βρήκαμε το ξενοδοχείο μας και παρουσιάζομαι στην υποδοχή.

"Χαίρεται, σας είχα τηλεφωνήσει προ ημερών κλπ"
Μούγκα...
"Μισό λεπτό να καλέσω την κυρία Σούλα"
Όπα, ύποπτο...
Και να σου η κυρία Σούλα κουνάμενη...
"Ααααα, καλέ μου κύριεεεε! Μα είπαμε δεν θα 'ρθετεεεε. Και σεις δεν πήρατε ένα τηλέφωνο να ειδοποιήσετεεεεε! Και ξέρετε μας τα ζητάνε, έχουμε πολύ κόσμο να εξυπηρετήσουμεεεε."
Τι να ειδοποιήσω καλή μου Σούλα. Που δεν ήθελες και προκαταβολή, που μου λεγες "καλέ θα σας περιμένουμεεεε".
Και τώρα Σούλα, που στο διάλο θα πέσω ξερός;
Πάρε τηλέφωνα σε γνωστούς σε αγνώστους, Σούλα, και βρες μου μέρος να κοιμηθώ τουλάχιστον, γιατί δεν το χω σε τίποτα να μπουκάρω με το αμάξι στο "Ξενοδοχείο" (μη χ...) , έτσι κι αλλιώς ένα μάτσο χάλια είναι ...

Με τα πολλά μου βρίσκει η Σούλα μια υμι-ισόγεια τρύπα δίκλινη + 2 ράντζα στην προνομιακή τιμή των 70 ευρώ τη βραδιά!!!

Μα καλά είστε τρελοί!!!! "Πέσατε στην περίοδο αιχμής ξέρετε..."
Αιχμής της αισχροκέρδιας θα το περιέγραφα ...

Βγάζουμε μια βαλίτσα με τα τελείως απαραίτητα, κάνουμε ένα ντους, αλλάζουμε και βγαίνουμε να φάμε, γιατί είχαμε πια λυσσάξει της πείνας.

Ο Άγιος Νικήτας που λέτε είναι ένα χωριουδάκι αριστερά και δεξιά ενός χειμάρρου. Πλήθος τουριστών σε μια διαδρομή 100 μ. πάνω κάτω, αρκετές ταβέρνες και κανα δυο μπαράκια. Η παραλία ίσαμε 50 μέτρα...

Αλλά είπαμε, εμείς δεν κάναμε πια διακοπές.... Έτσι καθίσαμε να φάμε. Μες στην ευγένεια ο ταβερνιάρης: "Σας άρεσε το φαγητό; Μείνατε ικανοποιημένοι; Δοκιμάστε αυτή την πίτα! Την φτιάχνει η γυναίκα μου! Ακούμε πολύ καλά σχόλια!"

Βρε τέτοια επιμονή! Σώνει και καλά να πούμε έναν καλό λόγο ... Πού διάθεση ...
Ενοχλητικότατος ο ταβερνιάρης αλλά τουλάχιστον φάγαμε.
Επιστρέφουμε να πέσουμε στο "δωμάτιο". Έξω θόρυβος, Άγγλοι σουρωμένοι, μηχανάκια, ένας χαμός!

Κάποια στιγμή ησυχία! Ησυχία; Όχι ακριβώς... Δεκάδες κλιματιστικά στο φουλ, η ζέστη αφόρητη - από τα κλιματιστικά. Απελπισία!

Τα είδα όλα! Έτσι νόμιζα τουλάχιστον.

Πρωί πρωί ο μεγάλος γιός στην τουαλέτα. Ένα χάλι, κίτρινος, με πυρετό. ...τη γκαντεμιά μου!
Ο ένοχος; Όπως αποδείχθηκε στη 2η επίσκεψή του στην τουαλέτα η περίφημη πίτα της ταβερνιάρισσας!
Μάλιστα, αυτή είναι πίτα!


Ευτυχώς με τον τρόπο αυτό ξαλάφρωσε το παιδί - είναι και γερός εδώ που τα λέμε - και το άλλο πρωινό σκεφτήκαμε να αξιοποιήσουμε την παραμονή μας με μια βουτιά στο περίφημο "Κάθισμα" !

Από πάνω φαινόταν πανέμορφο το τοπίο. Αλλά πολύ κάθοδος βρε παιδί μου. Ευτυχώς κατέβαινε αμάξι.

Κατέβαινε , που λέει ο λόγος, γιατί με το που τόλμησα να κατηφορήσω όλοι οι θεοί και δαίμονες που με ακολουθούσαν εδώ και μέρες ξανασυνωμότησαν.
Μια ατελείωτη ουρά ΙΧ με περίμενε καθώς ένα τουριστικό λεωφορείο "έμεινε" κατά την άνοδό του.
Έπειτα από 1 ώρα αναμονής τελικά βρεθήκαμε στην αμμουδιά! Απίστευτο!
Απλώσαμε τα σχετικά και ... κοιμηθήκαμε! Ναι, είναι γεγονός! Όλη η οικογένεια κοιμήθηκε στη σκιά της ομπρέλας... Οπότε μπορεί να πει κανείς πως πήγαμε όχι στο "κάθισμα" αλλά στο "πάπλωμα" ...

Αργά το απογευματάκι είπαμε να κολυμπήσουμε κιόλας , να πλατσουρίσουμε δηλ. γιατί υπήρχε και ο κίνδυνος πνιγμού λόγω υπνηλίας...

Εγώ ως ο πιο "θαρραλέος" όρμηξα στο νερό μπας και συνέλθω και ...
Θεούλη μου, πάγωσα!!!! Τι κ...κρυο είναι αυτό;
Οι υπόλοιποι αφού με είδαν να γίνομαι μπλε το σκέφτηκαν καλύτερα και οπισθοχώρησαν διακριτικά...
Πάνω που τα μαζεύαμε ακούστηκε το κινητό: "Καλησπέρα σας, είμαι ο διοικητής του αστυνομικού τμήματος. Μόλις είδα το Δελτίο Ατυχήματος και ..ξέρετε , ο αστυφύλακας δεν είναι έμπειρος,εκανε ορισμένα λάθη. Θα χρειαστεί να το ξανασυντάξουμε και φυσικά θα χρειαστούμε τις υπογραφές των οδηγών. Περάστε από το τμήμα για τα σχετικά."

Κόκκαλο... Να μην τα πολυλογώ, χρειάστηκε να πάω 3 φορές στις ορεινές Καριές, να περιμένω πάνω από 6 ώρες στην αναμονή, να ακούσω όλη την ιστορία κάθε ανθρώπου που βρέθηκε κοντά μου είτε στο αστ. τμήμα είτε στην πλατεία του χωριού, όπου έπινα αβέρτα καφέδες περιμένοντας...
A, και κάτι που παρατήρησα όσο περίμενα. 9 στα 10 ΙΧ ήταν φρεσκοτρακαρισμένα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο! Όποιος έχει τον καημό, τα βλέπει κάτι τέτοια...

Εκεί γνώρισα και έναν συμπαθέστατο γέροντα που μόλις είχε φτάσει από τη Φλόριντα (USA) και σκόπευε να πάει στον Άγιο Νικήτα.
Άκουσε την ιστορία μου , κούνησε το κεφάλι και μου είπε: "Άκου νεαρέ, για όλα φταίει η αρχική κακή σου διάθεση! Να ξέρεις πως εμείς οι άνθρωποι φτιάχνουμε τη μοίρα μας. Και ό,τι παθαίνουμε το έχουμε από πριν "σχεδιάσει"!"
Ομολογώ με ταρακούνησε και η σκέψη αυτή με απασχόλησε για μέρες...
Χαιρετηθήκαμε εγκάρδια και στο μεταξύ μου τηλεφώνησαν από το ΑΤ για το πολυπόθητο χαρτί.
Με το που το πήρα, μαζεύω όλα τα μπαγκάζια, ρίχνω μια μούτζα πίσω μου και βουρ! Ηρωική έξοδος από τη Λευκάδα έπειτα από 42 ώρες και 24 λεπτά - σύμφωνα με τα στοιχεία του μικρού γιού, που είναι και ο σπασίκλας της οικογένειας!
(φυσικά χάθηκα στο μεταξύ ψάχνοντας το δρόμο για το λιμάνι, αλλά αυτό το παρακάμπτω)

Πανηγυρίσαμε δεόντως την είσοδό μας στην υποθαλάσσια διάβαση Ακτίου - Πρέβεζας αλλά μόλις τότε συνειδητοποιήσαμε πως ο επόμενος σταθμός μας - βάσει του αρχικού σχεδίου - ήταν μεν η Πάργα αλλά για 7 ημέρες αργότερα!

Οπότε τι κάνουμε;

Ψάχνουμε κατάλυμμα στις ενδιάμεσες διαδρομές...

Όχι, πάλι!!!

---

H ιστορία των μ.Λ "διακοπών" στο επόμενο
*μ.Λ = μετά Λευκάδας